ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ - ΕΚΚΛΗΣΗ !...

Θέλουμε να εκφράσουμε με τον πιο σαφή τρόπο την αγωνία μας για τη δραματική κατάσταση του τόπου. Η ισότιμη ένταξή μας στην Ευρώπη, αναγκαία για την επιβίωση της Ελλάδας ως σύγχρονης προηγμένης χώρας, αλλά και οι σημαντικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της, απειλούνται σήμερα σοβαρά.

Ως υπεύθυνοι πολίτες νοιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε, καθώς οι φωνές του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας κυριαρχούν στο δημόσιο λόγο, κρύβοντας από τους περισσότερους Έλληνες τη σοβαρότητα της κατάστασης και προτείνοντας λύσεις καταστροφικές, ανεδαφικές ή εξωπραγματικές σε στιγμή κρίσης.

Απευθύνουμε έκκληση σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου, σε όποια θέση και αν βρίσκονται : στον πρωθυπουργό, την κυβέρνηση και τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, αλλά και τον αρχηγό και τους βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τους αρχηγούς και τους βουλευτές των άλλων κομμάτων.

Τους καλούμε όλους να αλλάξουν νοοτροπία, να παραμερίσουν τις ιδιοτέλειες, τις προσχηματικές αντιμαχίες, εσωκομματικές και εξωκομματικές, τους υπολογισμούς, τους συμψηφισμούς, καθώς και τις αγκυλωμένες στο παρελθόν ιδεολογικές και πολιτικές περιχαρακώσεις και να αναλάβουν επιτέλους στο ακέραιο τις ευθύνες τους.

Τους ζητούμε να μιλήσουν με ειλικρίνεια στους έλληνες πολίτες για τους κινδύνους που απειλούν τη χώρα, για τον αγώνα και τις θυσίες που απαιτεί η σωτηρία και η ανάκτηση της αξιοπρέπειάς της, και να εργαστούν σκληρά και συστηματικά για τη νέα στροφή.

Ο τόπος χρειάζεται μια ηγεσία ευθύνης και εθνικής ανασυγκρότησης που, σε συνεργασία με τους ευρωπαίους εταίρους μας, θα κάνει τα απαραίτητα για τη σωτηρία. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, και μόνο συντονισμένες ενέργειες, βασισμένες σε ένα νέο πνεύμα ομοψυχίας μπορούν να αποτρέψουν πλέον την καταστροφή. Όσοι αγνοούν προκλητικά τα σημεία των καιρών και, επιδεικνύοντας ασυγχώρητη ιδιοτέλεια, επιμένουν να επενδύουν στην κατάρρευση με οδηγό το δικό τους προσωπικό ή κομματικό συμφέρον, θα χρεωθούν στο ακέραιο την καταστροφή της χώρας.

Υπάρχει ακόμη καιρός να σωθούμε, αν αυτοί που εκπροσωπούν τον λαό και παίρνουν τις αποφάσεις για λογαριασμό του, όπου κι αν βρίσκονται, είτε στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, είτε σε άλλους συλλογικούς φορείς ή όργανα, τολμήσουν να κάνουν το καθήκον τους. Οι κατακτήσεις της σημερινής Ελλάδας στηρίχθηκαν σε κόπους και θυσίες γενεών. Δεν έχουμε δικαίωμα, πολιτικοί και πολίτες, να τις εγκαταλείψουμε ούτε να αφήσουμε κανέναν να τις καταστρέψει. Δεν έχουμε δικαίωμα να υποθηκεύσουμε το μέλλον και τα όνειρα των νέων και των επερχόμενων γενεών.

Υπογράφουν, από τα γράμματα και τις τέχνες :

Θανάσης Βαλτινός, Κική Δημουλά, Απόστολος Δοξιάδης, Τάκης Θεοδωρόπουλος, Αθηνά Κακούρη, Μένης Κουμανταρέας, Γιάννης Κουνέλης, Πέτρος Μάρκαρης, Τάσος Μπουλμέτης, Βασίλης Παπαβασιλείου, Γιώργος Σκαμπαρδώνης, Διονύσης Σαββόπουλος, Αλέκος Φασιανός

Από την ακαδημαϊκή επιστημονική κοινότητα :
Νίκος Αλιβιζάτος, Νάσος Βαγενάς, Γιάννης Βούλγαρης, Γιώργης Γιατρομανωλάκης, Άγγελος Δεληβοριάς, Γιώργος Δερτιλής, Αρίστος Δοξιάδης, Ορέστης Καλογήρου, Στάθης Καλύβας, Βάσω Κιντή, Ανδρέας Κούρκουλας , Νίκος Μουζέλης, Χαράλαμπος Μ. Μουτσό-πουλος, Γιώργος Παγουλάτος, Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου, Παύλος Σούρλας, Γιάννης Στουρνάρας, Σταύρος Τσακυράκης, Χαρίδημος Τσούκας.

Πολιτική σε πολύπλοκους καιρούς

Γιατί σήμερα δεν υπάρχει ένας Σαρλ Ντε Γκόλ, ένας Τζον Κένεντι, ένας Κωνσταντίνος Καραμανλής, ή ένας Ζακ Ντελόρ;

---

Χρόνια τώρα κυριαρχεί ένα ερώτημα στις πολιτικές συζητήσεις. Γιατί σήμερα δεν υπάρχει ένας Σαρλ Ντε Γκωλ, ένας Χέλμουτ Κολ, ένας Κωνσταντίνος Καραμανλής ή ένας Ζακ Ντελόρ; Γιατί το πολιτικό σύστημα ή ακόμη και οι κοινωνίες δεν παράγουν μεγάλους ηγέτες όπως παλιά;

Κατ’ αρχάς, αν διευρύνουμε λιγάκι τη συζήτηση, θα διαπιστώσουμε ότι τίποτε δεν παράγεται «όπως παλιά». Ούτε καν οι ντομάτες δεν είναι «τόσο νόστιμες όπως παλιά». Τα αυτοκίνητα «δεν είναι τόσο γερά όσο παλιά»· «οι άνθρωποι δεν είναι τόσο τίμιοι όπως παλιά»· «τα παιδιά δεν μορφώνονται τόσο καλά, όσο παλιά»· γενικώς «η ζωή δεν είναι τόσο καλή όσο παλιά».

Yπάρχει η πατίνα του χρόνου που εξιδανικεύει το παρελθόν και μεγεθύνει τα προβλήματα του παρόντος. Είναι πολλοί εκείνοι που νοσταλγούν τη ζωή στις πόλεις πριν από πενήντα χρόνια –όπου «όλα ήταν πιο ανθρώπινα»– αλλά έχουν απωθήσει από τη μνήμη τους ότι όλοι οι δρόμοι ακόμη και πέριξ του κέντρου της Αθήνας βούλιαζαν στη λάσπη τον χειμώνα και στη σκόνη το καλοκαίρι. Είναι ανθρώπινο να νοσταλγούν οι παλιότεροι το παρελθόν, διότι νοσταλγούν την νιότη τους. Οταν κάποιος είναι νέος, δεν χρειάζεται νοσοκομείο και οι ελλείψεις στις υποδομές υγείας (που ήταν απείρως μεγαλύτερες από τις σημερινές) περνούσαν απαρατήρητες. Οι άνθρωποι πέθαιναν σε ηλικία που σήμερα θεωρούμε «μικρή» (εξήντα, εβδομήντα χρόνων), ενώ όσο ζούσαν δούλευαν τόσο πολύ που δεν είχαν τον χρόνο να σκεφθούν πόσο καλά ή πόσο άσχημα είναι. Συνεπώς, κάθε φορά που συζητάμε για «τα παλιά» πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη το μικρό καλάθι της μνήμης.

Αύξηση των παραμέτρων

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Η διευρυνόμενη πολυπλοκότητα στο κοινωνικό γίγνεσθαι και στην πολιτική διαδικασία. Αυτή καθ’ αυτή η αύξηση της ευημερίας προσθέτει πολυπλοκότητα στην κοινωνία. Για παράδειγμα, είναι διαφορετική και πιο εύκολη η διαχείριση των απορριμμάτων μιας κοινωνίας με κατά κεφαλήν εισόδημα 5.000 δολαρίων και πιο πολύπλοκη σε μια κοινωνία των 30.000 δολαρίων κατά κεφαλήν. Στην πρώτη περίπτωση, έχουμε παραγωγή πολύ λιγότερων απορριμμάτων, ενώ ήταν μικρότερη η επέκταση των ανθρώπων στον χώρο, έστω δι’ εξοχικών κατοικιών. Υπάρχουν πολλές περιοχές ελεύθερες στις οποίες μπορούν να δημιουργηθούν ΧΥΤΑ χωρίς να ενοχλούν κανένα. Ετσι, η πολιτική απόφαση που ονομάζεται «Ολοκληρωμένος σχεδιασμός διαχείρισης απορριμμάτων» έχει σήμερα πολύ περισσότερες παραμέτρους να λάβει υπόψη, απ’ ό,τι θα είχε τριάντα χρόνια πριν: και την παραγωγή μεγαλύτερου όγκου σκουπιδιών και τις νέες πραγματικότητες στον χώρο που δημιούργησε η (νόμιμη ή αυθαίρετη) επέκταση των οικισμών.

Από την άλλη, ολόκληρη η βιομηχανική επανάσταση έγινε καίγοντας το ρυπογόνο κάρβουνο χωρίς κοινωνικές ή πολιτικές αντιδράσεις. Η πολιτική απόφαση όμως για τη χρήση ή μη της πυρηνικής ενέργειας είναι πολύ πιο δύσκολη απόφαση. Η ίδια η ιστορία προσθέτει πολυπλοκότητα και δεν δίνει ξεκάθαρες απαντήσεις. Από την μία υπάρχει η ανάγκη απεξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα και από την άλλη οι εμπειρίες πυρηνικών ατυχημάτων. Δεν υπάρχουν καθαρές και αποδοτικές πηγές ενέργειας, υπάρχει όμως μια ακόρεστη δίψα για περισσότερη ενέργεια. Η πολιτική θέση υπέρ της πυρηνικής ενέργειας δεν προκύπτει όσο εύκολα κατάληγε κάποιος το 1960, δηλαδή πριν από το Τσερνομπίλ και την Φουκουσίμα. Υπάρχουν νέοι παράγοντες που πρέπει να σταθμιστούν, παράγοντες οι οποίοι ουδόλως απασχολούσαν τους ηγέτες των προηγούμενων εποχών.

Η ίδια η πολυδιάσπαση των σκοπών σε μια κοινωνία οδηγεί και σε πολυδιάσπαση του εκλογικού σώματος. Οι μεγάλες κατηγοριοποιήσεις του παρελθόντος, π.χ. εργοδότες - εργαζόμενοι δεν υπάρχουν πια. Ενας εργαζόμενος μπορεί ταυτόχρονα να είναι και μέτοχος επιχειρήσεων και μια φιλεργατική απόφαση (π.χ. αύξηση του βασικού μισθού) δεν είναι κατ’ ανάγκην καλοδεχούμενη από ολόκληρη τη μάζα των εργατών. Κάποιος μπορεί να συμπαθεί την Αριστερά για το οικολογικό της πρόταγμα, αλλά να την αντιπαθεί για κάποιον άλλο λόγο. Δύσκολα πλέον δημιουργείται εκείνη η κρίσιμη μάζα των «πιστών» που δημιουργεί την εικόνα του ηγέτη.

Ο ρόλος των media

Αλλά ακόμη κι αν δημιουργηθεί αυτή η εικόνα του ηγέτη υπάρχουν τα πανταχού παρόντα media για να τη ροκανίσουν. Σε μια εποχή δεκάδων τηλεοπτικών σταθμών, χιλιάδων εφημερίδων και εκατομμυρίων blogs θα ήταν αδύνατον να μη γίνει βούκινο η ερωτική σχέση του Τόμας Τζέφερσον με τη νέγρα δούλα του. Είναι σίγουρο ότι θα αναλυόταν σε χιλιάδες μεριές η «απάτη» του παράλυτου από την μέση και κάτω Φραγκλίνου Ντελάνο Ρούσβελτ να δείχνει ότι περπατάει ενώ κατ’ ουσίαν υποβασταζόταν από τον γιο του. Οπως ακριβώς σήμερα όλοι βλέπουμε τις φωτογραφίες του Γάλλου προέδρου Νικολά Σαρκοζί να στέκεται πάνω σε σκαμνάκι πίσω από το πόντιουμ για να μη φαίνεται κοντός.

Αν στη δεκαετία του ’60 υπήρχε αυτός ο ανταγωνισμός των media, σίγουρα όλοι θα αναρωτιούνταν και θα άφηναν υπονοούμενα για το «Happy birthday to you» που τραγούδησε η Μέρλιν Μονρόε στα γενέθλια του Τζον Κένεντι. Αντιθέτως, παλιά, όπως στην περίπτωση του Φρανσουά Μιτεράν, η εξώγαμη κόρη του δεν έγινε ποτέ θέμα. Ο Γάλλος πρόεδρος μυθοποιήθηκε ως ηγέτης εν απουσία κάποιων πτυχών της ζωής του. Τα ΜΜΕ από τη φύση τους ψάχνουν για τις σκανδαλιστικές πλευρές της ζωής των πολιτικών και τις προβάλλουν απομυθοποιώντας τους.

Αλλά ακόμη κι αν δεν υπάρχει κάτι επιλήψιμο στην προσωπική ζωή του πολιτικού, η απομυθοποίηση έρχεται διά της οικειότητας. Η φωνή του μυθοποιημένου αυτοκράτορα της Ιαπωνίας ακούστηκε πρώτη φορά μετά την ήττα της χώρας του στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι πολιτικοί μας είναι κάθε μέρα στο σαλόνι μας και όπως είπε ο Οσκαρ Ουάιλντ «η οικειότητα γεννά περιφρόνηση».

H τηλεόραση αναλώνει ταχύτατα ό,τι προβάλλει. Στην αρχή δημιουργεί την αίσθηση του οικείου, αλλά η διαρκής έκθεση σ’ αυτήν καλλιεργεί την πλήξη που μπορεί να καταλήξει σε αποστροφή. Κάποιος θα μπορούσε να αστειευτεί λέγοντας ότι «ένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν αντέχει να βλέπει τον ή τη σύζυγό του κάθε μέρα· πόσο θα αντέξει να έχει τον Ομπάμα κάθε απόγευμα στο σαλόνι του;». Η τηλεόραση είναι ένα μηχάνημα που καταβροχθίζει προσωπικότητες. Ο,τι φρέσκο υπάρχει κι έχει ενδιαφέρον, το προβάλλει τόσο πολύ μέχρι να το μπαγιατέψει πλήρως.

Πολυπλοκότητα και λαϊκισμός

Η διευρυνόμενη πολυπλοκότητα στα κοινωνικά (και συνεπώς στα πολιτικά) πράγματα δημιουργεί αισθήματα άγχους στους πολίτες. Αυτό μεταφράζεται ή σε παθητική στάση («τίποτε δεν μπορεί να γίνει») ή στην ανάγκη απλοποίησης των σύνθετων καταστάσεων. Εκεί βρίσκουν γόνιμο χωράφι οι λαϊκισμοί, είτε των πολιτικών είτε των ΜΜΕ. Η βασική αρετή του λαϊκισμού είναι η απλοϊκότητα του μηνύματός του. Ψεύδεται διά της απλοποίησης των σύνθετων καταστάσεων. Μεταφράζει την πραγματικότητα σε συνωμοσία είτε σε βολική γενίκευση («όλοι οι πολιτικοί είναι το ίδιο»). Φυσικά, ο λαϊκισμός δεν λύνει προβλήματα, απλώς πάντα βρίσκει κάποιον ένοχο γι’ αυτά. Μεταφέρει τη συζήτηση σε ορατούς ή πιο συχνά σε αόρατους εχθρούς και στο τέλος οι απλοϊκές πολιτικές που εφαρμόζει απλώς διογκώνουν τα υπάρχοντα προβλήματα.

Σάββατο, 30 Απρίλιος 2011

                                             

                                                                                                                                                                          Πάσχος Mανδραβέλης

ΤΖΑΜΠΑ ΜΑΓΚΙΑ...

Πολύ κακή υπηρεσία στους μετανάστες προσφέρουν όσοι θεωρούν ότι η χρήση του Πανεπιστημιακού ασύλου με τη μέθοδο μάλιστα της «κατάληψης» είναι ο καλύτερος τρόπος για την επίλυση του προβλήματος.

Από τους πρώτους νόμους που ψήφισε η κυβέρνηση ήταν ο νόμος για την διαδικασία νομιμοποίησης των μεταναστών. Θυμίζω τη θύελλα που ξέσπασε τότε από τους γνωστούς κύκλους. Με όλα τα προβλήματα και τα κενά που ενδεχομένως έχει ο νόμος αυτός είναι ένα μεγάλο βήμα σε σχέση με το προηγούμενο καθεστώς. Πρώτα οι μετανάστες στη χώρα μας αλλά και κάθε δημοκρατικός πολίτης θα πρέπει να διεκδικούν και να πιέζουν για την γρήγορη και πλήρη εφαρμογή του νόμου και όχι για την καταστρατήγησή του.

Μπορεί να κάνω λάθος αλλά δυσκολεύομαι να καταλάβω τη λογική :

« δεν δηλώνω από πού έρχομαι και ποιος είμαι. Πρώτα θα νομιμοποιήσετε την παρουσία μου στη χώρα και μετά θα σας δώσω τα στοιχεία μου…»

Και ασφαλώς όσοι στο όνομα της «αριστεράς» και των «κινημάτων» και της κοινωνικής «εξέγερσης» χρησιμοποιούν τους μετανάστες ως μοχλό δημιουργίας εντυπώσεων και κλίματος δεν διαφέρουν επί της ουσίας από τους δουλεμπόρους που τους μεταφέρουν από χώρα σε χώρα. Το αντίτιμο διαφέρει.

Γιατί όποιος νομίζει ότι μπορεί και πρέπει να ξεκινήσει την κοινωνική εξέγερση ας το κάνει βάζοντας σε ρίσκο τη δική του ζωή. Η τζάμπα μαγκιά με τους μετανάστες στη βιτρίνα ως εύκολο στόχο είναι πολιτική αλητεία, δεν είναι εξέγερση.

Η χώρα μας είναι μια μικρή χώρα και έχουμε τη δυνατότητα να γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Για το κλίμα εναντίον των μεταναστών που αναζωπυρώνεται κάποιοι έχουν τις δικές τους ευθύνες που αναδεικνύονται ανάγλυφα αυτές τις μέρες. Καμιά «αριστερή» φρασεολογία δεν τους απαλλάσσει από τη βαριά ευθύνη για το νερό που ρίχνουν στο μύλο των Καρατζαφέρηδων…

Από τον ALZAP

Αλλαγή του εκλογικού Νόμου, τώρα !...

Υπάρχουν δύο λόγοι εξαιτίας των οποίων ένας πολιτικός διαφθείρεται: ο ένας είναι ότι μπορεί να το κάνει χωρίς συνέπειες και ο άλλος είναι ότι ωθείται στην παρανομία λόγω της δομής του συστήματος. Ο τραγέλαφος των εξεταστικών επιτροπών για τη Siemens και την υπόθεση Βατοπεδίου, κατέδειξε πόσο επιτακτική είναι η ανάγκη θεσμικών αλλαγών, ώστε όποιος θέλει “να τα πιάσει”, να μην μπορεί και όποιος δεν θέλει, να μην μπαίνει στον πειρασμό.

Αυτή τη στιγμή, ο νόμος περί ευθύνης υπουργών ουσιαστικά παρέχει ασυλία σε όσους εγκληματούν εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος, ενώ ο τρόπος λειτουργίας των εξεταστικών επιτροπών διασφαλίζει ότι τα εγκλήματά τους ούτε καν θα αποκαλυφθούν, για να υποστούν τουλάχιστον οι παραβάτες την ξεφτίλα της δημόσιας διαπόμπευσης. Οι εξεταστικές επιτροπές δεν έχουν ούτε τους απαραίτητους ανθρώπινους πόρους στη διάθεσή τους, ούτε την τεχνογνωσία που απαιτείται για να ρίξουν φως σε περίπλοκες υποθέσεις, όπως εκείνη των μαύρων ταμείων της Siemens. Οι έρευνες για τέτοιου είδους υποθέσεις απαιτούν το συντονισμό της δικαιοσύνης, του ΣΔΟΕ, της Αντιτρομοκρατικής, της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος και της ΕΥΠ. Με άλλα λόγια, θα έπρεπε να υπήρχε ένα ελληνικό “FBI” για να τις λύσει. Ακόμη και να υπήρχαν αυτοί οι πόροι όμως, είναι αμφίβολο αν οι βουλευτές θα τους χρησιμοποιούσαν αποτελεσματικά, λόγω της αδυναμίας που επιδεικνύουν όταν πρόκειται να κρίνουν πολιτικούς τους συμμάχους, ή πολιτικούς τους αντιπάλους. Η πολιτικοποίηση των εξεταστικών έχει φτάσει σε σημείο καθημερινού εξευτελισμού του πολιτικού συστήματος, όπως έγραφα στο προηγούμενο σημείωμα αυτής εδώ της στήλης. Μέχρι λοιπόν να γίνει η απαιτούμενη συνταγματική μεταρρύθμιση (αν γίνει όπως πρέπει), όσοι θέλουν να παρανομήσουν, θα μπορούν.

Προς το παρόν όμως, μπορούν να γίνουν πολλά πράγματα, ώστε η δομή του συστήματος τουλάχιστον να μην δίνει κίνητρα στη διαφθορά. Η θέσπιση του ΑΣΕΠ ήταν ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, αφού μείωσε τις “συναλλαγές” μεταξύ πολιτών και πολιτικών. Ωστόσο, τα παράθυρα που υπάρχουν είναι ακόμη πολλά, κυρίως στην ένταξη στα σώματα ασφαλείας, στις αναθέσεις έργου και στο διορισμό μετακλητών υπαλλήλων και ειδικών συμβούλων. Τα παράθυρα αυτά πρέπει να κλείσουν. Και μπορούν να κλείσουν αν υπάρχει πολιτική βούληση. Ούτε συνταγματική μεταρρύθμιση χρειάζεται, ούτε τίποτε άλλο περίπλοκο και δύσκο

Το ίδιο ισχύει και για το πραγματικό λίκνο της διαφθοράς στη χώρα μας, δηλαδή τη Β' Αθηνών και τις υπόλοιπες μεγάλες εκλογικές περιφέρειες. Μία προεκλογική εκστρατεία “αξιώσεων” σε αυτές (κυρίως στη Β' Αθηνών), απαιτεί εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, τα οποία φυσικά δεν μπορούν να εξοικονομηθούν από τη βουλευτική αποζημίωση. Όποιος λοιπόν διεκδικεί έδρα εκεί, είτε θα πρέπει να είναι πλούσιος ήδη πριν την είσοδό του στον πολιτικό στίβο, είτε θα πρέπει να βρει εξωθεσμικούς χρηματοδότες, τους οποίους θα πρέπει να “ξεπληρώσει” αργότερα. Διότι όποιος πιστεύει ότι αυτά που δηλώνουν ως έξοδα οι υποψήφιοι βουλευτές της Β' Αθηνών ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, θα πρέπει να είναι μάλλον αφελής. Είναι επομένως μείζονος σημασίας η αλλαγή του εκλογικού νόμου και το “σπάσιμο” των μεγάλων περιφερειών. Εξίσου σημαντικό είναι να αλλάξει και το πλαίσιο χρηματοδότησης των κομμάτων, με βαρύτατες κυρώσεις (πλήρη διακοπή της κρατικής χρηματοδότησης), για όσα το παραβαίνουν.

Το ρεπορτάζ λέει ότι και στα δύο αυτά μέτωπα υπάρχουν σοβαρές αντιδράσεις. Οι βουλευτές της Β΄ Αθηνών έχουν σηκώσει μπαϊράκι και δεν θέλουν να σπάσει η περιφέρεια, οι σταυροί της οποίας τους διασφαλίζουν υπουργικό πόστο και “διασυνδέσεις” και τα κόμματα δεν θέλουν να αλλάξει το χαοτικό καθεστώς χρηματοδότησής τους. Μάλιστα, ορισμένοι συμπολιτευόμενοι βουλευτές απειλούν να ρίξουν την κυβέρνηση, καταψηφίζοντας το νομοσχέδιο που ετοιμάζει ο κ. Ραγκούσης για την αλλαγή του εκλογικού νόμου, ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση δεν φαίνεται διατεθειμένη “να βάλει πλάτη”. Είπαμε, το πολιτικό σύστημα δεν θέλει να σωθεί...

Του Ν. Μαλεβίτη από το REPORTER.GR

Η ΕΚΠΛΗΞΗ ΗΡΘΕ ΑΠΟ ΤΟ …ΕΡΖΕΡΟΥΜ !...

  Ο Γ. Παπανδρέου, εκπλήσσοντας τους πάντες, πήγε, μετά από μια φιλική πρόσκληση, σε μια γενική συνέλευση των Τούρκων διπλωματών και μίλησε έξω απ΄ τα δόντια για τις προκλήσεις της γείτονος κατά της Ελλάδας, δηλαδή για τις υπερπτήσεις των ελληνικών νησιών, για το casus beli στο Αιγαίο, για το Κυπριακό κ.α.
Όλα τα ΜΜΕ, ντόπια και διεθνή, έγραψαν και μίλησαν για πρωτοφανή και καθοριστική παρέμβαση του Έλληνα πρωθυπουργού, στη χρόνια ελληνοτουρκική σκακιέρα, ενώ η αρνητική αντίδραση των τούρκικων μέσων ενημέρωσης επιβεβαίωσε, έμμεσα πλην σαφέστατα, το ορθόν της πρωθυπουργικής συμπεριφοράς.
Μόνο οι μικρόψυχοι της Ρηγίλλης, βγήκαν δια του ηλιθίου «κυρίου τίποτα», να επικρίνουν, να μηδενίσουν και να σεναριογραφήσουν, πριν καν πληροφορηθούν τι ακριβώς έγινε στο Ερζερούμ και πριν, καν, καταλάβουν τι σήμαινε η επίσκεψη και – κυρίως – η ομιλία του Παπανδρέου, εκεί.

Στην πανηγυρική εκδήλωση – μάζωξη των Τούρκων διπλωματών στην πόλη της ανατολικής Τουρκίας, ο Έλληνας πρωθυπουργός βρήκε την ευκαιρία και την τόλμη, να παρουσιάσει, με σταράτα λόγια, το δίλλημα που έχει ορθωθεί μπροστά στους γείτονες, σε σχέση με την πορεία τους προς την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση. Αυτό το δίλλημα έχει συνδέσει απόλυτα, αυτή την πορεία, με την ικανοποιητική, για την Ελλάδα, επίλυση όλων των προβλημάτων που κατά καιρούς δημιούργησαν ή σκαρφίστηκαν οι τουρκαλάδες απέναντι στον ελληνισμό και τα συμφέροντά του.

Και βέβαια το περιστατικό θεωρήθηκε και είναι πρωτοφανές και καθοριστικό, μιας και ο Γ. Παπανδρέου παρουσίασε τις θέσεις για τα ελληνοτουρκικά, όχι στον Ερντογάν ή σε κάποιον υπουργό, αλλά απ΄ ευθείας στους διπλωμάτες του τουρκικού κράτους, που πήγαν στο Ερζερούμ, από κάθε γωνιά του πλανήτη !

Οι όποιες – καλόπιστες ή κακόβουλες – γκρίνιες, για την μυστικότητα των συνομιλιών με τον ίδιο τον Τούρκο πρωθυπουργό, είναι έωλες και αστήρικτες, μετά την ξεκάθαρη δημόσια τοποθέτηση του Παπανδρέου. Μόνο στην περίπτωση που στις ανοικτές του ομιλίες υπήρχαν κενά, μασημένα λόγια και παράξενες αποσιωπήσεις, μόνο τότε θα ήταν δικαιολογημένες οι υπόνοιες, τα ερωτηματικά και οι αμφισβητήσεις.

Είναι γι αυτό ακριβώς, που οι ηλιθιότητες του  Αβραμόπουλου ακούστηκαν ως καραμπινάτη παραφωνία και προκάλεσαν αλγεινή εντύπωση και χαχανητά…

Αναρτήθηκε από ΛΟΓΟΠΛΟΚΟΣ

Νέα χρονιά, καινούργια μυαλά

Θ΄ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ?...

Το 2011 θα είναι η πιο κρίσιμη χρονιά στην σύγχρονη ιστορία της χώρας μας και ενδεχομένως της Ευρώπης. Είτε αποτύχει το Μνημόνιο, καταρρεύσει το πολιτικό σύστημα, διαλυθεί η ευρωζώνη και γενικώς “μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι”, είτε εφαρμοστεί το Μνημόνιο και παράλληλα δρομολογηθεί λύση στο πρόβλημα των κρατικών χρεών, με την πλήρη πολιτική και οικονομική ενοποίηση της Ευρώπης, γεγονός παραμένει ότι με όσα διακυβεύονται φέτος, είναι βέβαιο ότι από του χρόνου θα ζούμε σε μία άλλη πραγματικότητα.

Όπως έχει πολλές φορές επισημανθεί, οι τύχες μας δεν είναι πλέον μόνο στα δικά μας χέρια. Αν το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα που σήμερα κλονίζεται, τελικά καταρρεύσει, τότε θα επικρατήσει ο νόμος της ζούγκλας και το πρόσταγμα “ο σώζων εαυτόν, σωθήτω”.

Ας υποθέσουμε όμως για μια στιγμή ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα αρθούν, από θαύμα, στο ύψος των περιστάσεων και οι κόποι έξι δεκαετιών για την ενοποίηση της ηπείρου μας δεν θα πάνε στράφι, επειδή στη χειρότερη κρίση του σύγχρονου καπιταλισμού έτυχε να μας κυβερνούν πολιτικοί, όπως ο κ. Μπαρόζο, η κα. Μέρκελ, ο κ. βαν Ρομπέι, ο κ. Μπερλουσκόνι και ο κ. Σαρκοζί.

Το πρώτο που πρέπει να έχουμε κατά νου σε μία τέτοια περίπτωση είναι ότι η σωτηρία της Ευρώπης, είναι αναγκαία, αλλά όχι και ικανή συνθήκη για τη διάσωση της Ελλάδας. Είναι μόνο ένας από τους τρεις πυλώνες της λύσης στην κρίση που αντιμετωπίζουμε. Για να μη φτάσουμε στο σημείο λοιπόν να επιβιώσει η Ε.Ε, αλλά εμείς να βρισκόμαστε έξω από αυτήν, απαιτείται ένας σπάνιος συνδυασμός δύο ακόμη παραγόντων: Από τη μία πλευρά, οι επιδόσεις της κυβέρνησης θα πρέπει να αγγίξουν την τελειότητα: από τον περιορισμό των δαπανών του δημοσίου, μέχρι την αύξηση των εσόδων σε αποδεκτά πλαίσια και από τον δίκαιο επιμερισμό των βαρών, ώστε να μην προκληθεί κοινωνική έκρηξη, μέχρι την προώθηση μεταρρυθμίσεων που θα έπρεπε να έχουν γίνει από χρόνια, τα πάντα πρέπει να δουλέψουν ρολόι. Εφησυχασμός, καθυστερήσεις, προσωπικές στρατηγικές, ισοδυναμούν με έγκλημα. Το ίδιο ισχύει και για την πιθανότητα πρόωρης προσφυγής στις κάλπες, χωρίς αυτό να επιβάλλεται από τις αντικειμενικές συνθήκες (απώλεια της δεδηλωμένης).

Ο τρίτος πυλώνας της διάσωσης από τη χρεοκοπία είναι η αλλαγή νοοτροπίας και μάλιστα άμεσα. Επί χρόνια, ιδιοκτήτες άθλιων “rooms to let” είχαν συνηθίσει να περιμένουν ότι αρκούσε να κατακλέψουν τους δύσμοιρους τουρίστες που μας επισκέπτονται για δύο μήνες το καλοκαίρι, ώστε να ζήσουν άνετα όλο τον χρόνο. Αγρότες επέμεναν να καλλιεργούν μη ανταγωνιστικά προϊόντα, αφαιρώντας από τη γη μέχρι και την τελευταία ρανίδα υγρασίας, βασιζόμενοι σε επιδοτήσεις για δήθεν καταστροφές στα κτήματά τους. Έμποροι πίστευαν ότι είναι λογικό να επιβιώνει μία επιχείρηση μόνο και μόνο επειδή εισφοροδιαφεύγει και φοροδιαφεύγει. Και ιδιοκτήτες καφετεριών είχαν φτάσει να θεωρούν εαυτούς μεγαλοεπιχειρηματίες που μπορούσαν να αγοράζουν Πόρσε με δανεικά και φέσια στους προμηθευτές τους. Η νοοτροπία αυτή όχι μόνο δημιούργησε στρεβλώσεις τη λειτουργία της αγοράς και κατάφωρες κοινωνικές αδικίες, αλλά και οδήγησε στο χείλος της καταστροφής την μεταποιητική και την τουριστική βιομηχανία της χώρας.

Στη θύελλα που ζούμε, θα επιβιώσουν μόνο όσοι προσαρμοστούν. Μερικούς από αυτούς, μπορεί ήδη να τους εντοπίσει κανείς, καθώς ευημερούν εν μέσω κρίσης: από τους εξαγωγείς που στρέφονται προς τις αναδυόμενες αγορές μέχρι τους επιχειρηματίες στο χώρο της εστίασης, της διασκέδασης και του τουρισμού που προσφέρουν υψηλής ποιότητας προϊόντα σε ανταγωνιστικές τιμές. Με τους πρώτους θα ασχοληθούμε σε επόμενο άρθρο. Ας αρκεστώ εδώ να δώσω ένα παράδειγμα από τους δεύτερους: μετά από αλλεπάλληλες αυξήσεις στον ΦΠΑ και στους ειδικούς φόρους, υπάρχει ένα μπαρ στο κέντρο που πουλάει (καθαρά) ποτά στην τιμή των τεσσάρων ευρώ και είκοσι λεπτών. Ρώτησα τον ιδιοκτήτη πως γίνεται να επιβιώνει. Μου απάντησε ότι το περιθώριο κέρδους του έχει μειωθεί σημαντικά, αλλά ο τζίρος του έχει αυξηθεί 20% εν μέσω ύφεσης, αφού όλο και λιγότεροι είναι πλέον εκείνοι που είναι διατεθειμένοι να πληρώνουν ένα βδομαδιάτικο για ένα βράδυ διασκέδασης. Αποφάσισε επίσης να αναβαθμίσει την ποικιλία καφέ που αγοράζει, αφού η διαφορά των 15 επιπλέον ευρώ που πληρώνει στο κιλό, ισοσκελίζεται από τους επιπλέον πελάτες που προσελκύει. Τέλος, πήρε απόφαση ότι έχει ένα μικρό μπαρ και, ως εκ τούτου, δεν έχει απαίτηση να ζει σαν βιομήχανος, αλλά να βγάζει ένα αξιοπρεπές εισόδημα.
Όλα αυτά είναι βέβαια μαθήματά οικονομικών για αρχάριους. Δυστυχώς όμως, στην Ελλάδα δεν τα έχουμε εμπεδώσει. Πολλοί επιχειρηματίες συνεχίζουν να ευελπιστούν ότι θα τους σώσει το κράτος με επιδοτήσεις και χαριστικές ρυθμίσεις, ενώ στο μεταξύ προσπαθούν να βγάλουν “από τη μύγα ξύγκι”, ζημιώνοντας και τον εαυτό τους και το “brandname” της χώρας.
Οι καιροί όμως άλλαξαν. Έχει φτάσει πια η ώρα να αλλάξουμε και μυαλά.

Του Ν. Μαλεβίτη

από το

 REPORTER.GR

ΚΟΠΡΙΤΟΛΟΓΙΕΣ !...

Διορισμένη τρεις φορές στο Δημόσιο η κόρη του Πάγκαλου

Μήπως ανήκει κι αυτή στην κατηγορία των «κοπριτών»;

Με τις τελευταίες του δηλώσεις για «κοπρίτες» να ξεσηκώνουν θύελλα διαμαρτυριών πάλι ο Θόδωρος Πάγκαλος ξεχνά ότι και η κόρη του είναι μια περίπτωση διορισμένης στο Δημόσιο.

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Δημοκρατία» η Αριάδνη Παγκάλου έχει διοριστεί τρεις φορές στο Δημόσιο: τη Βουλή, το Πανεπιστήμιο Αθηνών και τη Χορωδία του Δήμου Αθηναίων. Αρχικά προσελήφθη στο βουλευτικό του γραφείο το 1999 και μετατάχτηκε σε υπηρεσία του Πανεπιστημίου Αθηνών από την οποία παραιτήθηκε λίγο αργότερα. Έχοντας πάρει το πτυχίο Ωδικής της προσελήφθη «κατόπιν εξετάσεων», όπως αναφέρθηκε σε δήλωση του Θ. Πάγκαλου, ως λυρική τραγουδίστρια στη Χορωδία του Δήμου Αθηναίων. Εκεί μονιμοποιήθηκε αρχικά με προεδρικό διάταγμα ενώ μετά κρίθηκαν παράτυπες όλες οι σχετικές προσλήψεις στο Δήμο αλλά όταν κερδήθηκαν τα ασφαλιστικά μέτρα από τους εργαζόμενους αυτοί επέστρεψαν και μονιμοποιήθηκαν.


Τέλος καλό όλα καλά για τη κόρη του αντιπροέδρου...

by BLOG PRESS
ΠΗΓΗ: newsbeast